એમ મળવાનું હવે ક્યાં થાય છે? એક સાંજે આમ છૂટા થઇ ગયા રાહ જોતો હું કલાકો, યાદ છે ચાંદની પીધા પછી આ હાલ છે રાતભર એ ભીંજવી દેતી હતી તાપ એનો એટલો, બાળી મૂકે આખરે કાફર હતી એ છોકરી હું જ શોધું છું મને આ શહેરમાં
યાર, હળવાનું હવે ક્યાં થાય છે?
ને ઝગડવાનું હવે ક્યાં થાય છે?
રાહ જોવાનું હવે ક્યાં થાય છે?
રોજ પીવાનું હવે ક્યાં થાય છે?
જો પલળવાનું હવે ક્યાં થાય છે?
બસ, સળગવાનું હવે ક્યાં થાય છે?
આંખ લડવાનું હવે ક્યાં થાય છે?
શોધવાનું મન તને ક્યાં થાય છે?
Painting by Reema Bansalમુજ થી નહી
નાની ઍવી બે પપણો ને, ભેદી ના શક્યા સુરજ તણા તેજ,
કે જોર ઍનુ સ્થાન થી છે, કદ થી નહી.
ઉપર જવાની આ હૉડ મા, ઍ ના સમજ્યો નાની ઍવી વાત,
કે પૂજા કર્મ થી થાઈ છે, પદ થી નહી.
જગત નો ઇતિહાસ શીખવી ગયો કે હૈયા હોઈ કે યુદ્ધ,
ખુમારી થી જ જીતાય છે, મદ થી નહી.
મેહફીલ થી ભાગવુ કાઈ ઉપાય નથી, કે લાગણી દિલ ની,
બીજાઓ થી છુપાવાય છે, ખુદ થી નહી.
મૌત સુધી તરસતા રહ્યા સાંભદવા ઍમની ઍ વાત,
જે વાત મારી કબર પર કહી, મુજ થી નહી.
Translation : Not to me...
The bright Sun could not pierce the two eyelashes,
As its' strength lied in place and not in size
In the race to go up in life, he never understood such a small thing,
That one is praised for his deeds and not the post.
History of the world has taught whether it be hearts or wars,
Could only won only by courage and not by pride
Running away from celebrations is no solution, as the feelings of heart
Could be kept hidden from others not from One's own self
I longed to hear those words from her till the moment i died,
Words that she told on my grave but never to me
ધોમધખતા દિલ મહીં લીલાશ છે !
દોસ્ત ! કંઈ તો ઊગશે વિશ્વાસ છે.
તોડ દિવાલો ને બારી-બારણાં,
ખાતરી તો થાય કે આકાશ છે.
આ ઈમારત જીર્ણ છે, તૂટી જશે
કેટલાં બાકી હજી નિ:શ્વાસ છે !
સાચવું ક્યાંથી હૃદયની તાજગી ?
બહુ જ આ મ્હેરામણે ખારાશ છે.
એટલે તો દોડતાં રહે છે ચરણ,
લાગણી નામે ય બસ આભાસ છે !
કેમ કોરી કે પછી બાળી શકો ?
લાકડામાં તો નરી ભીનાશ છે.
શ્વાસ સાથે ક્યાં કદી નિસબત હતી ?
તો ય શ્વાસોશ્વાસ અહિં ચોપાસ છે !
પહેલાં પવન્ન પછી ધીંગો વરસાદ થોડું એકાંત પછી મુઠ્ઠીભર સાંજ બારી ઉઘાડ એવી ઘટના બને આગળી ફટાક દઇ ખૂલે ઝૂલે ને પંખીના ટોળામાં આછો બોલાશ બની આકાશે વાદળીઓ તૂટે - બને
પછી ડાળખીથી પાંદડું ખરે
એમ આવે છે યાદ કોઇ અરે !
પછી પગરવનું ધણ પાછુ ફરે
એમ આવે છે યાદ કોઇ અરે ! પહેલાં…
કે આંખ પાણીની જેમ જાય દદડી,
બારણે ટકોરાઓ એવા પડે કે
પછી વાણીની જેમ જાય દદડી,
પછી થોડી વાર તરફડાટ કરે
એમ આવે છે યાદ કોઇ અરે… પહેલાં…
ટહુકાઓ જેમ જાય ભળી,
અંધારુ પગ નીચે દોડીને આવે
ને અજવાળું જાય એમાં ઓગળી
ને પછી સોનેરી રાજહંસ તરે
એમ આવે છે યાદ કોઇ અરે… પહેલાં…
તારા વિના કશે મન લાગતું નથી પોતીકા થઇ ગયા હતાં આ વૃક્ષો ને ખેતરો એમાંનું કોઇ સ્વજન લાગતું નથી. અટકી ગયેલો એકલો ઝૂલો બન્યો છું હું ખુદનું વતન હવે વતન લાગતું નથી સપનાં ને પાંપણે સજી આંસુથી ધોઇને આ જનમમાં હવે આપણું મિલન લાગતું નથી
જીવી શકાય એવું જીવન લાગતું નથી
ને આપણા થયા’તા નદી ને સરોવરો
તારા વિના કશે મન લાગતું નથી
જાણે પરાયા દેશમાં ભૂલો પડ્યો છું હું
તારા વિના કશે મન લાગતું નથી.
બસ આતવા જનમ મહીં મળવાની રાહ જોઇએ
તારા વિના કશે મન લાગતું નથી
જીવી શકાય એવું જીવન લાગતું નથી
હૈયે તો છું પણ હોઠેથી ભુલાઈ ગયેલો માણસ છું,
હું મારા ડાબા હાથે ક્યાંક મુકાઈ ગયેલો માણસ છું.
સૌ જાણે છે કે ચાવું છું પાન હું હંમેશા મઘમઘતાં,
હર પિચકારીમાં રોજ અહીં થૂંકાઈ ગયેલો માણસ છું.
પાણીમાં પડેલા કાગળના અક્ષર જેવા છે શ્વાસ બધા,
જીવું છું ઝાંખું પાંખું હું ભુંસાઈ ગયેલો માણસ છું.
પાણીનો છે આભાસ એવો લાગું છું સ્વયં દરિયા જેવો,
કંઈ એવી તરસથી રણ જેવું સુકાઈ ગયેલો માણસ છું.
કયારેક એવું પણ લાગે છે આ વસ્તીમાં વસનારાને,
એક સાવ બજારૂ ઓરત છું ચૂંથાઈ ગયેલો માણસ છું.
સૌ આવી ગુનાહો પોતાના કબૂલીને મનાવે છે મિસ્કીન,
કોને કહેવું હું મારાથી રિસાઈ ગયેલો માણસ છું
Here is another poem, of my views on life....
જીવન છે કેવુ?
Trying to translate all that has been written though I feel change of Language can reduce the real impact it had.
બે પલ ની મીઠી વાતો સૌની, અમે પ્રેમ માનતા રહી ગયા.
વાત ઍ જાણી ભીડ મા થી, અમે ઍકલા ચાલતા રહી ગયા.
ગઈકાલ ને બનાવવા આવતીકાલ, અમે આજને મારતા રહી ગયા.
ભૂલ ઍ થઈ મૌત ના આ ક્ષણ ને, અમે જીવન માનતા રહી ગયા.
દરિયો તોડી ગયો મારા ઘર ને, અમે પાળ બાંધતા રહી ગયા.
Translation for this poem : { Title : I stood there fencing my house }
Their little talks, is what i thought was their love.
The knowledge of these facts, left me alone on the path.
To make my happy past my future, I am left killing my present.
But the mistake was, this moment of death was what I thought was life.
The sea washed away my house, as I stood there fencing it.
